Gisterenavond laat zijn we aangekomen in Antakya. Vandaag willen we een kijkje nemen in enkele vluchtelingenkampen nabij de Syrische grens. Meer dan één kamp op een dag bezoeken blijkt een optimistisch plan, want verder dan één komen we niet. Het kamp in Reyhanli willen we als eerste aandoen, en daar zijn we een hele dag zoet mee.

Bij het kamp aangekomen treffen we een Syrische familie die net enige dagen geleden uit Syrië is komen vluchten. Zij moeten nog wennen aan het leven in het kamp en vertellen over hun ervaringen in Syrië. Over de bergen zijn zij naar Turkije komen lopen. Op dat moment zien wij kleine stipjes op de nabijgelegen bergen: weer een aantal nieuwkomers. Wij voelen ons kleine stipjes bij hen.

En dan moeten we nog naar binnen. Dat blijkt moeilijker te zijn dan verwacht. Voor het kamp staan een aantal journalisten en mensen van charitatieve instellingen. Hun is het vooralsnog niet gelukt het kamp binnen te komen, want de Turkse politie staat dat niet toe. Een streng uitziende politieagent staat de hoofdingang van het kamp te bewaken. Binnenkomen is evenwel niet zo moeilijk als zijn blik doet vermoeden. Een eindje verderop kun je zó het kamp binnenlopen. Dat moet dan wel undercover, maar genoeg vluchtelingen zijn bereid daarbij te helpen. Zij laten ons graag zien in welke omstandigheden zij leven. Zij zijn niet onverdeeld positief over hun nieuwe onderkomen. Ver van huis en haard is dat natuurlijk ook sowieso lastig, maar zij klagen daarbij over hun beperkte middelen en het vieze eten. Voor een kamp van 3000 vluchtelingen is maar één arts beschikbaar. Zij beweren dat deze omstandigheden ook de reden zijn dat de Turken niemand binnen willen laten, omdat het tenslotte de Turken zijn die dit geregeld hebben.

Een zwangere vrouw loopt voorbij. Natuurlijk, het leven gaat door. In dit vluchtelingenkamp zijn al kinderen geboren. Mensen hebben zelfs al handeltjes opgezet in het kamp en venten hun koopwaar uit. Van welk geld mensen dit moeten kopen, is echter onduidelijk. Iedereen lijkt wél voldoende geld te hebben voor sigaretten en (meerdere) mobiele telefoons, maar dat zijn in deze situatie ook eerste levensbehoeften.

Na een tijdje trekt de dagelijkse demonstratie aan ons voorbij. Elke dag demonstreren mensen, zelfs hier in het vluchtelingenkamp, tegen het regime van Bashar al-Assad. Dat hun eisen niet door de betreffende partij gehoord worden, is duidelijk, maar deze demonstraties vormen een uitlaatklep voor mensen die vast zitten, en niet terug noch vooruit kunnen. Kinderen demonstreren lustig mee en laten zich met genoegen beschrijven met demonstratieleuzen. Wij verzamelen op rollen behangpapier onze laatste boodschappen voor Syrië. Die zullen uiteindelijk met de caravan naar Damascus gaan. Veel mensen schrijven op dat ze willen dat het vrije Syrische leger bewapend wordt en zien dat als een uitweg uit de misère. Of dit een oplossing is voor het probleem van Syrië, is de vraag, maar de vluchtelingen hebben allemaal gezien dat een jaar van demonstraties die bloedig werden neergeslagen hen nog niet veel verder heeft gebracht.

Na ons indrukwekkende bezoek aan het vluchtelingenkamp besluiten we dat het bezoeken van één kamp meer dan genoeg is voor één dag.