Terwijl de caravan rustig in Italië staat, reizen we met een delegatie van The Route to Damascus af naar Gaziantep in Turkije. Daar sluiten we ons aan bij onze samenwerkingspartners van het Freedom Convoy. Eerder hebben zij al een poging gewaagd met een konvooi hulpgoederen Syrië binnen te brengen, maar die is niet geslaagd. Op 15 maart wagen ze een tweede poging, en is het konvooi een stuk uitgebreider. De tocht met het konvooi valt – bewust – samen met de verjaardag van de Syrische revolutie. Precies een jaar geleden is de revolutie in Syrië uitgebroken, en daarom zijn er Syriërs in diaspora uit alle windstreken naar Gaziantep gekomen. Sommigen komen uit de Golfstaten, anderen uit Zweden of zelfs uit Australië.

Op de ochtend van 15 maart is het een drukte van belang in de hotellobby waar we ons verzamelen. De organisator van het Freedom Convoy heeft ons de dag tevoren al toevertrouwd van de Arabische afspraak uit te gaan: hij heeft iedereen een tijd van een half uur eerder doorgegeven, ervan uitgaand dat men toch wel te laat zou komen.. De vrachtwagen wordt volgeladen met hulpgoederen en tenten voor het geval het weer niet mocht lukken Syrië binnen te komen. Dan zal er bij wijze van protest enige dagen bij de Syrische grens gebivakkeerd worden.

Opeens staat er een Nederlander voor ons. Hij is op de bonnefooi naar Turkije gekomen om te kijken wat hij kan doen voor Syrië. Deze ochtend was hij net op weg om een auto te gaan huren toen hij op ons Syrische konvooi stuitte. Spontaan besluit hij met ons mee te gaan.

In een bonte karavaan trekt een stoet auto’s en vrachtwagens met wapperende Syrische vlaggen op naar de Syrische grens. Anti-Bashar-liederen schallen uit de luidsprekers. Er worden volop foto’s gemaakt. Eén man gebaart dat hij niet wil dat zijn nummerbord gefotografeerd wordt: dat is Syrisch en daar wil hij geen problemen mee krijgen. Op verschillende plaatsen halen we nieuwe groepjes mensen op. Opeens wordt ons gesommeerd opzij te gaan en niet door te rijden. De Turkse politie wil niet dat we doorrijden, want we zijn inmiddels bijna bij de grens aangekomen. We verzamelen ons op een naast de snelweg gelegen terrein. Daar wordt gedemonstreerd en gezongen. Ondertussen wordt er verder onderhandeld met de Turkse politie om verder te mogen. Dat lukt niet, maar het konvooi zal zijn tenten opzetten en hier blijven slapen.

De hulpgoederen komen Syrië niet binnen, maar zullen naar een vluchtelingenkamp in Turkije gebracht worden. Wij hopen dat het Syrische volk zich gesteund voelt in zijn strijd door onze actie. Diezelfde avond rijden wij nog naar Antakya, omdat we de volgende dag daar de vluchtelingenkampen willen bezoeken.