Daar rijden we dan Italië binnen, het land van schoonheid en culturele beschaving, wat op dit moment in schril contrast staat met Syrië. Italië moet ook onze laatste stop worden voor de caravan het ruime sop kiest – op de boot naar Syrië welteverstaan.

Eenmaal de grens over gereden, worden we met wapperende vlaggen door Syriërs verwelkomd. Vervolgens rijden we in een konvooi – met dezelfde wapperende vlaggen – naar de stad Varese. Dit pittoreske stadje heeft ons meer te bieden dan zijn prachtige gebouwen en enorme stadstuin, want we worden verwacht bij een hoogwaardigheidsbekleder van de stad. Handend schuddend onder een nieuwe Syrische én Italiaanse vlag spreekt hij zijn verbondenheid met het lot van de Syriërs uit. Hij laat een bericht voor Syrië achter in de caravan.

Bij een toiletbezoek van enige dames raken we elkaar kwijt. De dames in kwestie haasten zich naar de strak hierna geplande persconferentie, waar ze ruim op tijd arriveren. Zij worden onmiddellijk teruggefloten door de politie, die vindt dat de caravan inmiddels lang genoeg op het plein heeft gestaan. Door deze weghaalmanoeuvre dreigen we de persconferentie niet te halen, dus wij zoeken in allerijl een plaats voor de caravan, die alleen niet vlak voor het conferentiegebouw te parkeren valt. 2 welwillende politiemannen willen de caravan wel even bewaken en één van hen levert ons persoonlijk voor de deur af. In de persconferentie krijgen we de kans Italiaanse media te vertellen over ons project. Zelfs de journalisten willen graag een boodschap voor Syrië meegeven.

In de middag staat de Syrische gemeenschap in Milaan ons op te wachten. Wij komen tezamen op een centraal plein in Milaan. De Syriërs hier vertellen met trots dat zij de actiefste Syrische gemeenschap van Europa zijn. Sinds het begin van de revolutie gaan ze elke zondag demonstreren in Milaan. Met niet aflatende energie verzinnen ze steeds nieuwe acties. Memorabel was 11 september, de dag waarop ze de verjaardag van Bashar al-Assad vierden. Met enig sarcasme bliezen zij de kaarsjes op zijn verjaardagstaart uit.

We worden uitgenodigd in het huis van één van de Syriërs in Milaan. Hij vertelt ons over de invasie van de Syrische ambassade in Rome door hem en enige anderen. Een maand geleden vielen zij de ambassade binnen en lieten ze er revolutiesporen achter. Een filmpje hiervan zetten ze op YouTube. Hiervoor zullen ze op 15 maart – op de dag van de verjaardag van de Syrische revolutie – terecht moeten staan. Tot die tijd zijn ze verplicht zich elke dag te melden op een kantoor, als bewijs dat ze nog steeds in het land zijn. Spannend vinden ze deze rechtszaak wel, maar spijt van hun daden hebben ze niet. Ze wilden de vertegenwoordiging van de Syrische regering in Italië laten zien dat wat hen betreft de overheersing van het Assad-regime voorbij is.

Wij laten de caravan achter in bewaring van de Syrische gemeenschap in Milaan. Zij dragen zorg voor de caravan tot hij klaar is om zijn laatste deel van de reis te gaan maken, namelijk de overtocht naar Syrië..