Voort gaat de reis naar Parijs. Dat gaat niet zonder tegenslagen. Dorstig slurpt de caravan flinke teugen benzine op, en voor we het doorhebben, is de tank leeg. We komen tot stilstand tussen de gendarmerie en het tolhuisje. Na een aanvankelijk gevoel van wanhoop accepteren we de situatie en valt de druk van ons af. We doen ons tegoed aan chips en chocola – bij wijze van ontbijt. Nu is het wachten op dépanneur David, die ons na een uur komt redden. Hij voorziet ons van de benodigde starthoeveelheid benzine en stelt vervolgens voor ons te begeleiden naar het eerstvolgende benzinestation. Dankbaar maken wij gebruik van de diensten van David, en al snel kunnen we onze reis naar Parijs voortzetten.

Eenmaal in Parijs aangekomen, blijkt dat de caravan zich niet alleen laat bekijken, maar zélf ook graag mooie plekjes in de wereld bekijkt. Trots gaat hij op de foto met de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe. Hij heeft veel bekijks op de Champs Elysées. Veel getoeter, vragende blikken en goedkeurende lachjes zijn ons deel. Een Italiaans koppel komt ons vertellen dat ze een paar jaar geleden in Syrië zijn geweest en het zo’n mooi land vonden. Zij zijn meer dan bereid Syrië een hart onder de riem te steken en een betere toekomst toe te wensen.

Op de dag van onze aankomst in Parijs demonstreert de Syrische gemeenschap bij het gebouw van de Arabische liga. Het ziet er zwart van ‘oude’ Syrische vlaggen, de vlag die fier boven Syrië wapperde voordat de Baath-partij er aan de macht kwam. Demonstranten die de vlag van Bashar al-Assad gebruiken, wordt er fijntjes op gewezen dat die verleden tijd is. Terwijl er aandacht wordt gevraagd voor wat er nu in Syrië gebeurt, wordt het gezellige aspect niet vergeten: er zijn koekjes en muntthee voor iedereen. Luidkeels scandeert men leuzen en zingt men liedjes die inmiddels geuzenliederen van de revolutie zijn geworden. De Syrische gemeenschap in Frankrijk is behoorlijk actief, want de volgende dag, 29 december, gaat ze wederom demonstreren. De caravan is met zijn kunstzinnige uiterlijk behoorlijk populair, en iedereen wil graag zijn boodschap voor het Syrische volk meegeven. Naast vele steunbetuigingen krijgen we de halve voorraad koekjes en water mee – voor de barre tocht die ons nog te wachten staat.

De koffer waarin alle steunbetuigingen worden verzameld, krijgt tijdelijk een ander onderkomen. Kunstenaar Bashar al-Issa, die bij ons in Nederland was bij het vertrek van de caravan, ontmoeten wij hier opnieuw. Hij gaat de koffer beschilderen en zal ervoor zorgen dat hij voordat we de Syrische grens bereiken weer bij ons is.

In Parijs hebben we een interview met de internationale televisiezender France 24, die 24 uur per dag in het Arabisch, Frans en Engels uitzendt. We worden live geïnterviewd voor hun journaal. Vervolgens maken ze een reportage bij de caravan zelf, die we voor hun gebouw hebben geparkeerd. De Engelse nieuwslezer van het journaal is door het korte interview zo nieuwsgierig geraakt dat hij even buiten komt kijken hoe de caravan er nu ‘in het echt’ uitziet. In verschillende talen worden wij bevraagd over dit project.

Op 30 december brengen wij de caravan naar Siegburg, in Duitsland. Hij blijft er achter bij een Syrische kunstenaar en staat daar in gezelschap van een andere kunstcaravan totdat wij hem in februari weer komen ophalen om naar Syrië te gaan.

Met dank aan:

• Bashar al-Issa
• Salem Hassan