Jawel! De caravan is de grens over. Het is goed opletten waar, wanneer en of we de Belgische grens passeren, maar de veranderende bestrating vertelt het al gauw: de caravan in België. Vlak voor de Belgische grens treft het Syrische Comité twee motoragenten aan de koffie in een benzinestation. De caravan heeft hun aandacht getrokken en ze willen er alles over weten. Grappen schieten over en weer, en één van hen suggereert dat een dienstwapen wellicht een nuttige aanwinst zou zijn voor de koffer. Anders zou de caravan ook genoegen nemen met een persoonlijke escorte... Uiteindelijk blijft er weinig van hun goede ideeën over: ze zijn in functie. De tip de banden van de caravan nog even wat van extra lucht te voorzien nemen de comité-leden echter ter harte. Als zij stuntelend met de slangen in de weer gaan, stappen de agenten van hun ronkende motoren af en steken een handje toe. Met zoveel steun van de Nederlandse politie, en een aansluitende zwaailicht-groet als ze de caravan op de snelweg passeren, kan er niets meer mis gaan..

Als de caravan eenmaal Brussel bereikt, is het al nacht. Dat weerhoudt de comitéleden er niet van zich nog even te laten fotograferen bij het straatnaambordje ‘Rue de l’Optimisme’. Optimisme kunnen ze tenslotte wel gebruiken, vooral voor het geplande bezoekje aan de Syrische ambassade de volgende dag. Dit bezoek kan onmogelijk onopgemerkt blijven, en dat doet het dus ook niet. De caravan gaat op de foto met ‘zijn’ ambassade en onderwijl laat de bemanning enige flyers van het project in de brievenbus glijden. Slechts enkele foto’s verder staat het comité opeens oog in oog met een ambassademedewerker. Hij zegt ‘toevallig’ de ambassade gepasseerd te zijn, maar zijn nog draaiende auto met zoontje op de achterbank en vrijetijdsoutfit doen anders vermoeden. Hij informeert vrij neutraal naar de bedoeling van de caravan. Nóg twee minuten later staat de ambassadeur op de stoep, eveneens in sportoutfit. Het heeft er alle schijn van dat beide heerschappen uit een vredig zondagmorgentafereeltje thuis zijn weggerukt.

De ambassadeur is wat minder voor rede vatbaar. Het komt tot een gesprek tussen hem en een Syrisch comité-lid, maar van een echte dialoog is geen sprake. Met een stemverheffing op zijn tijd wil hij duidelijk maken dat mensen buiten Syrië geen goed beeld hebben van wat er daar gebeurt. Media hier geven daar een vertekend beeld van. Hij is bepaald niet onder de indruk van de veroordeling van de Arabische Liga, want “wie zijn zij om ons de les te lezen over democratie en mensenrechten?” Volgens hem is Syrië vrij, is het dat altijd al geweest en zal het dat altijd blijven. Het gesprek wordt met een grimmig gemeenschappelijk doel besloten: “het gaat ons uiteindelijk allemaal om het welzijn van Syrië”.

Hierna rijdt de caravan naar het centrum van Brussel, alwaar hij aansluiting vindt bij het festival Gegoten Lood, een initiatief van kunstenares Ingrid Rollema. Dit festival is een fusie van kunst, theater, politiek en debat. 'Waarbij kunstenaars, wetenschappers, politici, journalisten, activisten, bloggers en twitteraars on stagereageren op, en vanuit de Arabische Lente'. Op de Oude Graanmarkt moet nog een bescheiden strijd uitgevochten worden met Brusselse politielui, die stuk voor stuk willen weten wat de caravan daar doet. Als hun superieur zijn definitieve fiat geeft, keren ze niet meer terug. Nu moet de caravan alleen nog maar het centrum uit, maar die weinig flexibele pollers staan nog in de weg..

De caravan blijft in Brussel en zal binnenkort naar de Franse hoofdstad trekken. Het is afwachten of de Ville de l’Amour hem op gepaste wijze zal verwelkomen..

Met dank aan:

• Ingrid Rollema
• Rehimo