The Route to Damascus: DE GEBOORTE

5 mei 2011, Amsterdam

Het is 5 mei, bevrijdingsdag, en een vrije dag voor mij als ambtenaar. Gelukkig hoef ik me niet te vervelen op deze dag. ‘s Middags ga ik naar een debat in Den Haag; het gaat over de huidige situatie in Syrië en de rol die het westen in deze kwestie inneemt.

Ik vind het een vreemd debat. Ik heb nog nooit eerder zo'n verontwaardiging ervaren op een plek waar je verondersteld wordt je kennis te verrijken. Er zijn twee sprekers die de plank totaal misslaan. Zij hebben in mijn beleving geen flauw idee van wat er in Syrië gaande is. Toch besluit ik me in te houden. Want veel recht van spreken over de Syrische revolutie vind ik niet dat ik heb op dat moment. Ook al ken ik die als mijn eigen broekzak. Ik heb totnogtoe ten slotte niet gedemonstreerd, heb er niets over geschreven en heb ik de media niet te woord gestaan.

De ene spreker is journalist en wekt mijn grote irritatie, als hij vastberaden probeert anderen en mij deelgenoot te maken van zijn ervaring in Egypte. In Cairo heeft deze journalist van op zijn ' balkon dat uitkeek op het Tahrirplein' de massa demonstranten zitten analyseren met een kopje koffie erbij. Zijn verhaal is afstandelijk en zin- en lusteloos. Hoe kan ik accepteren dat zo iemand ' van op zijn balkon' en zonder enige eigen ervaring met repressie, mij gaat uitleggen wat de Arabische Lente eigenlijk is? Laat staan te accepteren dat hij zegt namens de jongeren te praten. En hoe weet hij, van op zijn balkon, hoe en waarom deze jongeren de straat opgingen?

Terwijl hij en de andere spreker hun verhaal aan het vertellen zijn, raak ik ervan overtuigd dat ik niet langer vanaf de zijlijn kan toekijken. Mijn dagritme is sinds 5 mei op zijn kop gezet en slapen doe ik nog maar tussen 1 en 5 uur, en zelfs dan ben ik in mijn onderbewustzijn nog met de revolutie bezig.

Na het debat pak ik de trein richting Amsterdam naar een vriendin toe. Ik heb afgesproken daar met haar uit eten te gaan. Amsterdam bruist en overal hoor je feestelijke geluiden, want de stad viert de bevrijding uitbundig. Overal ruik ik drank en jointjes. Deze stad is losgeslagen.

Ik zie twee dronken jongens op de grond liggen en krijg een nare associatie. In Syrië vallen jongeren door kogels vóór vrijheid en hier vallen ze ook, maar dan dóór vrijheid. Ik realiseer me hoe groot het contrast is, terwijl ik de demonstranten in Damascus en Amuda op een afstand van 5000 km hoor roepen: Eén - één - één.. het Syrische volk is één.. Wij willen vrijheid.

In de trein terug naar Delft ben ik de caravan in gedachten al aan het beschilderen. Mijn eerste steunbrief aan mijn moedige volk ligt al klaar om met 'The Route to Damascus' mee te reizen.